Συνέντευξη στο noizzzmaker

Το noizzzmaker blog έκανε ένα αφιέρωμα στα ελληνικά distro/labels με συνεντέυξεις απο τα άτομα που τα τρέχουν, ανάμεσα τους και η Scull Crasher. Διαβάστε όλες τις συνεντέυξεις εδω: "Ελληνικά distros/Ανεξάρτητες εταιρίες".   

"Η Scull Crasher Records είναι επίσης ένα από τα γνωστά underground ελληνικά distros. Ο Bak που το τρέχει έχει επίσης και το No Exit zine, ενώ στα releases θα βρείτε και το φετινό ντεμπούτο των Πανδημία (σε συνεργασία με άλλα distros) που μας τρέλανε!"

Τα λες πολύ ωραία και στο blog σου, αλλά αν δε βαριέσαι πες μας λίγα πράγματα για τη στάση του Scull Crasher σχετικά με το θέμα της D.I.Y. κουλτούρας και εμπορεύματος. Το βλέπεις σαν κάτι ανταγωνιστικό προς το υπάρχον, πιστεύεις ότι τα distros θα έπρεπε να είναι non-profit ή όχι;

Το d.i.y είναι ο τρόπος που τρέχω (η τουλάχιστον προσπαθώ) τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου πέρα από το μουσικό κομμάτι, είναι τρόπος σκέψης και δράσης που σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις από το μηδέν και να το κάνεις όπως ακριβώς θες και φαντάζεσαι και όχι όπως απαιτεί η εκάστοτε μόδα και η mainstream ηλιθιότητα. Για να το κάνουμε πιο απλό, γιατί να περιμένεις τον κάθε manager / δισκογραφική / εκδοτική να σε “προωθήσει” και να μην το κάνεις μόνος σου με τα μέσα που έχεις; Πολλοί θα πουν ότι “αυτοί όμως ξέρουν τη δουλειά τους”, μέγα λάθος! Το μόνο που ξέρουν είναι πως θα βγάλουν από την μύγα ξύγκι, αν έχεις την όρεξη να μάθεις μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα μόνος σου και στο τέλος της ημέρας να έχεις το 100% της ευχαρίστησης. Αυτό ήταν που με τράβηξε εξ αρχής κιόλας στο d.i.y, μαθαίνεις πράγματα και τα κάνεις πράξη ρίχνοντας μούντζες στη βιομηχανία του θεάματος! Θέλω να πιστεύω πως στους κύκλους μας δεν υπάρχει η λέξη “εμπόρευμα”, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την δισκογραφική δουλειά ενός συγκροτήματος ή ένα φανζίν με αυτόν τον όρο μιας και πιστεύω πως το μειώνει σε κάτι άψυχο και ευτελές ενώ είναι μια “κατάθεση ψυχής”, όσοι εκφράζονται μέσω της μουσικής, του γραψίματος, της ζωγραφικής κλπ. είμαι σίγουρος πως συμφωνούν σε αυτό (σκυλάδικα και λοιπές σαπίλες εξαιρούνται φυσικά!). Ούτε όμως θα το αποκαλούσα “τέχνη” γιατί δίνει την αίσθηση ότι είναι για λίγους και “ταλέντα”. Αν είναι ανταγωνιστική η d.i.y κουλτούρα προς το υπάρχον θα απαντήσω με ένα ξερό και δυνατό ναι για τους λόγους που προανέφερα. Για το αν ένα distro θα έπρεπε να είναι non-profit ή όχι αυτό είναι στη κρίση του καθενός που ξεκινάει ένα τέτοιο εγχείρημα, από όσο γνωρίζω υπάρχουν πολύ λίγα punk distro/label που καταφέρνουν να ζήσουν από αυτό που κάνουν, οι υπόλοιποι απλά το κάνουν γιατί γουστάρουν και πάντα χάνουν χρήματα. Προσωπικά, όπως γράφω και στο blog, δεν με ενδιαφέρει να βγάλω φράγκα, μου φτάνει όταν κάποιος/α που αγόρασε μια κυκλοφορία μου να μου πει ότι του/της άρεσε σαν σύνολο.

Πέρα από το distro γράφεις και το No Exit zine, ενώ συμμετέχεις και στους Jagernaut. Πώς μπλέχτηκες σε όλη αυτήν την τρέλα αρχικά και τι σε κάνει να συνεχίζεις να βρίσκεις νόημα σε αυτό;

Μου βάζεις δύσκολα χαχα! Η τρέλα ξεκίνησε με το No Exit (No Future αρχικά), από την πρώτη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν στα χέρια μου φανζίν είχα ενθουσιαστεί με το ότι υπάρχει μια παγκόσμια underground σκηνή που εκ πεποιθήσεως απορρίπτει τον καθωσπρεπισμό, την κανονικότητα και τις άνισες κοινωνικές δομές ταυτόχρονα προωθώντας καινούργια συγκροτήματα που έχουν κάτι αξιόλογο να πουν πέρα από γλυκανάλατα τραγουδάκια. Ήθελα να έρθω σε επαφή με όλο αυτό τον κόσμο, να ανταλλάξουμε απόψεις και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να κάνω ένα φανζίν για την μουσική που γουστάρω και να γράψω για ότι προβληματισμούς έχω με την ελπίδα ότι ίσως κάποιος, κάπου θα ταυτιστεί έστω και λίγο και θα έρθει σε επαφή. Σε μπάντες γενικά έπαιζα από παλιά αλλά οι Jagernaut σε αυτή τη φάση είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχω κάνει, όχι από θέμα κυκλοφοριών τόσο όσο επιπέδου συνεργασίας με τους υπόλοιπους και ότι λειτουργεί σαν μέσο έκφρασης…ή “για να βγάλουμε τα νεύρα μας” όπως λέμε με τον τραγουδιστή! Όσο η κοινωνία λειτουργεί με τους υπάρχον όρους της και όσο υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι εκεί έξω θα βρίσκω νόημα να συνεχίζω…η κινητήρια δύναμη είναι η αρνητικότητα και η απάθεια που υπάρχει, προσπαθώ να παίρνω αυτά τα δύο, να τα κάνω ένα συνονθύλευμα και να τα πετάω πίσω με διπλάσια δύναμη. Κάποτε πετυχαίνει, κάποτε όχι.

 Επειδή σίγουρα υπάρχουν άτομα που δεν γνωρίζουν ακριβώς για το τι μιλάμε, αν θες πες μας λίγα πράγματα για το τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα του να τρέχεις ένα distro.

 Έχει να κάνει με το πόσο ψηλά έχεις βάλει τον πήχη, τι όρεξη έχεις και τι υποχρεώσεις έχεις απέναντι σε άλλους βασικά. Τα κλασικά είναι τσεκάρισμα του e-mail σε καθημερινή βάση, ανανέωση του site όταν υπάρχει νέο υλικό, αποστολή αμέτρητων e-mail, τρέξιμο σε τυπογραφεία κάθε λίγο και λιγάκι (είτε για το φανζίν, είτε για εξώφυλλα κυκλοφοριών), πληρωμές, πακετάρισμα δεμάτων, τρέξιμο στο ταχυδρομείο (βάλε και το να συγκρατείς την υπομονή σου με τους “παντογνώστες” υπαλλήλους των ελ.τα!), άγχος για το αν θα είναι όλα έτοιμα όταν πρέπει…είναι και άλλα πολλά αλλά τώρα δεν μου έρχονται.

Τι προβλήματα έχουν παρουσιαστεί/παρουσιάζονται όλο αυτό το διάστημα; Έφτασες ποτέ στο σημείο να πεις τέρμα, τα παρατάω;

Το κυρίως πρόβλημα που παρουσιάζεται πάντα είναι το οικονομικό, σε μια τέτοια φάση είναι αναπόφευκτο το ότι θα χάσεις χρήματα και πολλές φορές σε κάνει να λες ότι “δεν πάει άλλο, θα το σταματήσω” αλλά πάντα θα συμβεί κάτι και θα σου φτιάξει την διάθεση και θα βρεις τη λύση, η υπομονή είναι το κλειδί και φυσικά η βοήθεια από φίλους που έχουν παραπάνω εμπειρία σε τέτοια ζητήματα. Ένα δεύτερο είναι ότι υπάρχει περίπτωση να μπλέξεις με άτομα τα οποία τους νοιάζει μόνο να κάνουν τη “φάση” τους και να σε χρησιμοποιήσουν, αν και πλέον θα προτιμήσω να τους διαολοστείλω παρά να ξενερώσω και να πω ότι θα σταματήσω αυτό που κάνω.

Πώς εξηγείς ότι τα περισσότερα distros, αλλά και οι ανεξάρτητες εταιρείες γενικά, ειδικεύονται σε punk/hardcore/metal καταστάσεις (υπάρχουν και εξαιρέσεις, φυσικά); Γιατί δε βλέπουμε περισσότερα «χαλαρά» είδη μουσικής;

Καλή ερώτηση! Νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι η φάση με τις ανεξάρτητες δισκογραφικές/ distro υπάρχει κατά κύριο λόγο στο punk/hardcore/metal σαν φιλοσοφία μετάδοσης της μουσικής και δεν είναι διαδεδομένη στις υπόλοιπες μουσικές σκηνές. Αν πάμε πίσω στο χρόνο θα δεις ότι την δεκαετία του ’80 και αφού σύμφωνα με τα μίντια το punk ήταν νεκρό, τα συγκροτήματα έτρωγαν άκυρο από τις μεγάλες δισκογραφικές για να εκδώσουν τις δουλειές τους γιατί πολύ απλά δεν θα κατάφερναν να φτάσουν τις απαιτούμενες πωλήσεις, κάπου εκεί και με την εξάπλωση της d.i.y κουλτούρας χάρη στο αναρχό-punk κίνημα βλέπουμε να ξεπηδούν ανεξάρτητες δισκογραφικές που δεν ήταν τίποτα άλλο από πορωμένους πάνκιδες και μεταλάδες που δίνανε τον μισθό τους για να κυκλοφορήσουν τον δίσκο των φίλων τους μιας και οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να το κάνουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η SST από μέλη των Black Flag, η Dischord απο μέλη των Minor Threat, Rites Of Spring, Fugazi, η αγγλική No Future (όλα τα καλά αγγλικά punk του ’80!) και αξίζει να αναφέρω την Ιαπωνική Crust War και την Αμερικάνικη Profane Existence. Πάντως είμαι σίγουρος πως υπάρχουν ανεξάρτητες εταιρίες που ειδικεύονται στα πιο χαλαρά είδη και το κάνουν από αγάπη και όχι για κέρδος. Σημαντικό είναι φυσικά και πως ο “ακροατής” αντιλαμβάνεται το πως λειτουργούν τα πράγματα, δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου που ακούει και ασχολείται με indie/alternative/stoner κλπ δείχνει ότι νοιάζεται μόνο να περνάει καλά σε μια συναυλία και μετά τέλος…(βάλε να παίζει και το “But After The Gig” των Discharge εδώ και έκλεισε η απάντηση!)

 Πώς βλέπεις τη στάση του κόσμου απέναντι στα distros μέσα στο πέρασμα των χρόνων; Πιο συγκεκριμένα, με ενδιαφέρει η επιρροή του Internet και των social networks. Π.χ. έγιναν τα πράγματα πολύ πιο εύκολα και προσιτά; Προ Internet (αν πρόλαβες τέτοιες εποχές) πώς ήτανε; Το downloading πώς επηρέασε την όλη φάση;

Η μουσική έχει γίνει σίγουρα πιο προσιτή με το Internet και αυτό το βλέπω σαν κάτι πολύ καλό σε γενικές γραμμές, σίγουρα η μαζικότητα των πληροφοριών που λαμβάνουμε είναι τεράστια και χάνεσαι αλλά από την άλλη όταν σου λέει ένας φίλος “τσέκαρε την τάδε μπάντα” αρκεί να πατήσεις το όνομα της μπάντας και τα βρήκες όλα. Αυτό που πρόλαβα σε προ-Internet εποχή ήταν όταν άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την μουσική και συγκεκριμένα με το punk σαν πιτσιρικάς, θυμάμαι ότι ήταν δύσκολο να βρεις κυκλοφορίες από μπάντες σαν τους Nofx, Pennywise κλπ. εκτός και αν έμενες στο κέντρο της Αθήνας που και πάλι κάποιος μεγαλύτερος θα έπρεπε να σου είχε πει για το Ηappening ή το 7+7. Μεγάλωσα στα προάστια οπότε μέχρι το 2001 δεν είχα καμία επαφή με το τι γινόταν στο κέντρο, φαντάσου ότι κάθε Σάββατο πηγαίναμε με φίλους και αγοράζαμε cd από το Hondos Center της περιοχής μας! Μετέπειτα ανακαλύψαμε το Rhythm records και το Jinx στα Eξάρχεια όπου και λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα χαχα. Όταν πρωτομπήκαμε ειδικά στο Rhtythm νιώσαμε ότι επιτέλους βρήκαμε την “πηγή”! Πολλοί λένε ότι το downloading έχει επηρεάσει αρνητικά τις πωλήσεις των δίσκων και ότι οι μπάντες δυσκολεύονται περισσότερο τώρα να καλύψουν τα έξοδα τους κλπ, διαφωνώ κάθετα με αυτό. Ο κόσμος που αγόραζε δίσκους συνεχίζει και αγοράζει ακόμα και αν το έχει κατεβάσει σε ψηφιακό αρχείο, το θεωρώ καλό να μπορεί κάποιος να ακούσει τον καινούργιο δίσκο μιας μπάντας που γουστάρει για να αποφασίσει αν αξίζει να το αγοράσει ή όχι και εκτός αυτού, την μουσική την γράφεις για να εκφραστείς και να μοιραστείς το τι νιώθεις και με άλλους, αν θες να βγάλεις φράγκα πήγαινε παίξε έντεχνο ελληνικό ρόκ.

Βινύλιο, κασέτα ή CD και γιατί;

Βινύλιο και κασέτα στάνταρ! Βινύλιο γιατί ο ήχος είναι πιο “ζεστός” και δεμένος και το εξώφυλλο λόγω μεγέθους αναδεικνύει το artwork. Η κασέτα είναι πιο φετίχ πιστεύω από τα βινύλια αν και σε μια πρόσφατη ελληνική κυκλοφορία που βγήκε και σε κασέτα και σε cd παρατήρησα ότι ο ήχος ήταν πολύ καλύτερος στην κασέτα! Τα cd οκ είναι απλά τα έχω σαν τελευταία επιλογή.

Βλέπουμε όλο και συχνότερα distros να αναλαμβάνουν την κυκλοφορία δίσκων (συνήθως σε συνεργασία μεταξύ τους). Επίσης συχνά βλέπουμε μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες να αποκτάνε όλο και μεγαλύτερο status. Εσύ πώς βλέπεις να μπαίνουν οι διαχωρισμοί μεταξύ αυτών; Θα έβαζες κάπου ένα stop και γιατί;

Η συνεργασία μεταξύ των distro για κυκλοφορίες είναι κλασικό φαινόμενο, δίνεται η δυνατότητα να υπάρξει καλύτερη διανομή, ειδικά αν συμμετέχουν distro του εξωτερικού και φυσικά το τελικό κόστος για την παραγωγή του δίσκου έρχεται οικονομικά σε όλους. Τώρα για το status που λες δεν έχω κάτι να πω γιατί δεν με απασχολούν τέτοια ζητήματα, όταν κοιτάω τους καταλόγους από distro/ανεξάρτητες εταιρίες με ενδιαφέρουν οι κυκλοφορίες τους, όχι το hype ή status που έχουν αποκτήσει από τους “fans”… Υπάρχουν και αυτοί όμως που επιδιώκουν κάτι τέτοιο και τότε είναι που γίνεται αστείο. Διαχωρισμούς δεν βλέπω, διαφορές στα μουσικά γούστα και ακούσματα ναι και το θεωρώ πολύ καλό το ότι υπάρχει ποικιλία. Αν έχω βάλει κάποια όρια είναι ότι θέλω το distro να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και της ελεύθερης έκφρασης και εκτός της μουσικής βιομηχανίας.

Πάμε στο θέμα ελληνική σκηνή. Ποια είναι η γνώμη σου για το επίπεδο συγκροτημάτων/συναυλιών/labels; Προσωπικές προτιμήσεις;

Αναμφισβήτητα το επίπεδο έχει ανέβει τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τομείς, περισσότερα συγκροτήματα, πιο προσεγμένες κυκλοφορίες, δυνατά live με πολύ καλό ήχο, καλύτερη οργάνωση γενικά. Το καλό είναι ότι υπάρχει περισσότερος κόσμος που μπαίνει στο τριπάκι να στήσει μια συναυλία ή να βοηθήσει έστω σε σχέση με πριν κάποια χρόνια που ήταν μερικά στάνταρ άτομα. Νομίζω πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να δημιουργηθούν κάποιες πολύ καλές βάσεις για την λειτουργία μιας αληθινά ανεξάρτητης σκηνής. Προτιμίσεις; Antimob, Gutter, Dirty Wombs, Delete The Mass, Ursus, Sarabante, Ruined Families, Slavebreed, Cut Off, Lifewreck, Zvarna, Caveat Emptor, Λήθη…..χαμός γενικά!